GÜZELLİĞİN YOLU

        Gençliğin yorgunluğu…

Hayatım, bu zorluklarla dolu. Beklenmedik anılarım, zamandan yolculuğa çıkarıyor. Benliğimin yorgunuyum. Çaresizliğin düşmanı.

Her gün sorguluyorum, törpülüyorum kendimi. Bu gibi durumlarım olmasa, nefes almaya çalışacak, bedenimi kurtarmaya çabalayacağım. Birçok karar, kararsızlıktan, hiçbir şey yapamamaktan daha iyidir biliyorum.

 Boğuluyorum. Nefes alamıyor zamana bırakıyorum. Nehir kadar hızlı, duru, akıyor yetişemiyorum. Yolculuğa çıkmayı, nefes almayı, benliğimi bulmayı bir kararlılık edindim. Ve yalnız kalmayı yeğledim gidiyorum.

 Bu yolda beni, bana bırakın, kendi kendimde hayat bulayım diyor kabuğuma çekiliyorum. Yolculuğun sınırı yok, sonu da yok. Bilinmeyen, görülmeyen karanlıktayım. Her yer sessiz.

Ürkek adımlarla ilerliyor, çekimserliğimi gizleyemiyorum.

Kaderimin son yolculuğunda, düşünmekti tek yapmam gereken. Anlık bir kıpırtı, ışığa razıydım.

Yoruldum… Bileklerim kalemi dahi kaldıramaz halde. Çaresizlik, göz bebeklerimden daha belirgin…

Gün ışığının giderek kaybolduğunu görüyorum. Kalpleri kararttığını, yolculuğun sonuna geldiğimi duyumsar gibiyim. Yapraklar dökülüyor, telaşlanıyor, kayboluyorum.

Hiç kimsenin olmadığı, kocaman bir köydeyim. Yol yok, araba yok. İnsan dahi yok. Nasıl bir dünyadır burası. Duyulan kuş cıvıltıları, yazı müjdeler haldeydi. Nasıl oldu ki, yaza veda ederken tam da ortasında buldum kendimi. Bir kitap ta okumuştum’ kalbin hangi güzelliğe hitap ediyor ise o mevsimde sayılırsın’diyordu. Ne güzeldir değil mi?

Mutlu olmak, bu denli kolayken işleri zorlaştırmak da neyin nesi. Her yolun bir başlangıcı, her güzelliğin, bir sonu var. Ve her gerçek nasıl biliniyorsa,ben de bunların bir rüya olduğu da uyandığım andan itibaren bilmekteyim.