BULANLAR BULUNANLARDIR

         İnsan bilinmek ister..sevilmek ister..sevmek ister.

         İnsan istemeyi ister.

         İnsan çoğu şeyi bilir.. cahil her şeyi bilir de, bir istemek nedir, onu bilmez. Habire başkalarının peşinden koşar, onların iplerine takılır, hatta düğümlenir. Ama bir kendi peşinden koşamaz. Bir kendine gidemez.

         Gelenler, gidenler hep başkası olur. Ve gelinen de, gidilen de hep yine başkası olur.

Bunca zaman arar durur, çoğu şeyi bulur da, bir tek bir şeyi bulamaz.

Hep bulmak ister de, bulmak, bulunmaktır.. bir bunu bilmez.

Ben yaptım, ben, ben, der de, olduran’ın değil, olan’ın kendi olduğunun farkına varamaz. Bu yüzden kendine de bir türlü varamaz ya!

Başkalarına diye yola çıkar, başkalarına da gidemez, o yüzden hep geriye döner. Döndüğünde ise karşılaşacağı bir kendi kalır, onunla da yüzleşmek istemez. Yine hasret..yine hasret kalır. Üstelik bir başkasına da değil.

Konmak, durmak, mesken edinmek için bir yer arar da, yer’in yine kendi olduğundan bihaber kâinatı karış karış dolaşır. Yine de bulamaz.

Yine unutmuştur çünkü. Hem de unutmayı dahi unutmuştur artık.

Oysa ki hatırda kalmak, hatırlanmak, bilinmek ister.

Özünden uzaklaşarak bir günahın peşine takılarak değil, özünden gelen o tanıdık sesin peşine düşmek ve o sesi hatırlayabilmek muradıyla bilmek, bilinmek ve hatırlanmayı ister. Çünkü hatırlanırsa, bunu bir becerebilirse artık en çoşkun ırmaklarında bulur kendini aşk’ın.

Cayır cayır yanarken yanmanın acısından aldığı hazzın doruklarında karşılaşır hakikatiyle. Kendiyle. O’nunla.

Sevmektir, bilmektir, bulmaktır muradı. Ama ancak bir tek VARLIK tarafından sevilmekle, o’nca bilinmekle, o’nca bulunmakla gerçekleşir muradı.

Kısaca araf’tadır. Gidecek, çalacak bir kapı arar.

Ve ancak bulunursa, bulabilir. Çünkü çalan değildir kapıyı açan.

O halde söylesene ey dost, gidecek yolun, çalacak bir kapın var mı sahiden(?)