Ramazan Kahveci Dilinden Vakıf

İnsan ne kadar yaşarsa yaşasın, o kendi yaşamından çok daha uzun bir misyonun sadece emanetçisi olmak durumundadır. . Beşeri alem üzerine yaratılan insanoğlu, kendinden sonra geride bıraktığı hoş seda kadar yaşar. Aşık Veysel’in söylediği gibi;

Ben giderim adım kalır, Dostlar beni Hatırlasın..

Dostlara ad bırakacak iz bırakabildikleri ölçüde anılır gelip-gidenler gidenler. Misafir dünyanın misafir emanetçileri olarak da emaneti ehline vadettiğimiz üzere teslime mecburuz. Verdiğimiz, bıraktığımız paylaştığımız ne varsa iz’in kendisidir. Belki ne mimarlar gelip geçmedi mi bu alemde. Ama üstad Mimar Sinan bir iz bıraktı. Ne dergahlar geldi geçti ama, Yunus bir başka değil miydi? İz bırakmak dedik ya, hepimizden geride kalan bir şeyler olsun diye. İşte Vakıflar bu iz için en büyük fırsatlardır.
Varoluşun sorumluluğunun bilincine varabilen insan türü, devir aldığı ve ürettiği bütün değerlerin gerek bugünkü paylaşımı, gerekse gelecek kuşaklara devrinde inanç, uyruk, cinsiyet, bölge veya siyasi görüş farkı gözetmeden, insan dışındaki bütün canlıların dahi haklarına saygılı olabildiğinde, evrensel bütünlük ve barış süreklilik kazanabilecektir.