O GÜN

 GÜN

 Hayata aldanmak diyoruz ya

Yaşadıklarımız ve yaşacaklarımıza.

Hangi yaşa gelirsek gelelim doğruyu bulamıyor insan. Bu süreç yıpratsa da benliğimizi alışamıyoruz hiçbir zaman. Kolay olmuyor yanlışlarımızdan arınmak korkularımızla karşılaşmak.

Yetişkin insanlar olarak kalabilmek.

Her yeni güne yeni umutlarla uyanıyoruz ve yeni bir benliğe bürünüyoruz. Yaptığımız hiç bir davranışın sonunu düşünmüyor yeni günlere  yeni bir pişmanlıklarla  devam ediyoruz.

"Keşke" diyoruz keşke.

 

Yoğun sisli bir o kadar da kanlıydı her yer. Duyulan acı feryatlar, gerçeği olduğu gibi yansıtıyordu her an.

   Kapı zili çaldı, beklenmedik bir hamleydi.  Küçük kız, kafası karışık bir halde, bir o kadar da sessiz adımlarla ilerlemeye başladı. Korkuyordu, titreyen elleri ise benliğini esir almış bir halde. Elektrikler de kesik. El fenerini açmaya ise ürküyor, çaresizlik için de kıvranıyordu . Yükselen bomba, mermi sesleri benliğini ele geçirdi. Küçücük dili,  boğazına kaçmak üzere. Göz pınarlarından akan damlacıklar, durmak bilmiyordu. Anne ile babası ise eve bir kuru ekmek getirmek için dışarı çıkmış hale geri dönmemişti. Küçük kızın kafasındaki sorular, bir hayli artıyor telaşlanmaktan da kendini geri koyamıyordu. Kapı arkasına saklandı sessizce, kapı gıcırtısını dinlemek ve beklemekten başka çaresi yoktu. Kalp atışı, gittikçe yükseliyor, dişleri birbirine vuruyordu. Göz bebekleri irildi, kapı kolu açıldı, lakin kimin geldiğini fark edemeyecek kadar karanlıktı her yer. İçeri iki kişi girdi ve hızlıca kapıyı kilitleyerek kıza seslendiler. O an,  gelenlerin anne ve babası olduğunu anlamıştı. Koşarak kucağına atladı ‘çok korkuyorum anne’ diyerek sımsıkı sarıldı.

Anne, ne yapacağını bilmez halde. Acele karar vermek zorundalar. Her an çalınan zili , kırılan kapılarından, bombalanan evlerden biri olabilirdi. Kadın, kocasına şöyle bir baktı ve çaresizliği, acıyı en derinden hissettirdi. O da korkuyor, endişesini gizleyemiyordu. Birbirlerine bakarak çıkış yolu arayan aile, kızının şu sözlerine kulak verdi; ‘Anne ben çok açım, kaç gündür hiçbir şey yemedim’ diyerek sızlanıyordu. Anne ise buna daha fazla dayanamadı ve içinden çığlık atarcasına kıvrandı durdu. Bunu gören eşi, kahrolmuş bir halde başını yere eğdi. Ve getirdikleri yarım kuru ekmeği, küçük parçalar halinde kırarak ona yedirmeye başladı ,kızının yaşaması için elinden geleni yapıyodu.Mermi sesleri gittikçe yakınlaşıyor. Nereye gideceklerini bilmez bir halde, evin ortasında dolanıp durdular birkaç dakika. Hızlıca merdivenlerden çıkan ayak sesleri, düşünmelerine fırsat vermeden harekete geçirdi. Kadının beyni durmuş bir haldeydi. Bunu gören eşi, karısını ve küçük kızını yer altına çıkan küçük bir kilere gizleyerek sessiz olmalarını istedi.

Sende gel diyen kadının çabalayan ellerini bıraktı ve buranın hepsini almayacağını söyleyerek, uzaklaştı. Kendisine saklanacak yer ararken, evin kapısı kırıldı, zenci biraz da iri yapılı adam, bütün evi tarayarak adamı öldürdü. Bunu gören küçük kız, çığlık atıp babasına koşmaya çabalarken, annesi sımsıkı tuttu ve kan akan gözlerine mani olamadı. İşte o gün yeminliydi küçük kız, zalimlerin karşısında dimdik duracağına. İşte o gün, kan bürüdü her yeri.