YÜZÜNÜ BİLE GÖREMEDİĞİM DOSTTAN MEKTUP

 

Ben hemen her yazımda Gümüşhanelilere kefilim derken ne kadar doğru düşündüğümü ve bu nezih kentin insanlarının ne kadar vefalı olduğunu kastediyordum. O güzel yüreklerden bir tanesi de inanın resmini dahi görmediğim Nazire Nalçacı Hanımefendi’dir. Fıkralarla Gümüşhane kitabım matbaada iken Nazire Hanım’ın bu şehrin en önemli siması olan Bıcık Aydın’a yazdığı olağanüstü yazısına tesadüf eseri rastlamamla başladı her şey. Ve bu yazıyı yazan o muhteşem yüreği aradım, buldum. İyi ki buldum. Ben çok güzel bir abla, değerli bir Gümüşhaneli ve bu memlekete sevdalı bir gönül insanı kazandım. Ve yine ondan hak etmediğim bir mektup aldım. Siz kadir kıymet bilen dostlarla paylaşmak istedim.    

 

Kıymetli hemşerim, müstesna insan. O tertemiz surat, güzel bakan gözleri görünce insan “Vay tuzu kurulardan diyor.” Azmin ve sabrın yıkılmaz kalesi, beni bu saatte neden bu kadar ağlattınız? Hayatınızı, öykülerinizi, şiirlerinizi, makalelerinizi okudum, bittim, ufaldım, yok oldum desem, bu bile az gelir. Hani bizim Harşit baharda coşar ya, işte öğle coştum.. Kendime kızdım, o zamanlarda muhatabınız olan, o anlamaz insanlara kızdım. Ekmek arasındaki domatese konuşan, o kendini bilmeze kızdım.. En çokta, o temiz suratınıza tokat atan, adaşınız öğretmene kızdım! Şu an odamda yalnızım, içimden geçenleri sesli saydım. Buraya yazamam.

Diploma notunuzu görüp de, yol göstermeyen aymazlara kızdım. Pırlantanın ham halini görüp, işlemeyen, hadsizlere kızdım ve daha çoklarına.. Azmin kahramanı, gururum, kocaman devim olan. Sayın İsmail Hayal. Alkışlıyorum ama, siz duymuyorsunuz, avuçlarım kanarcasına.Yaşlarım artık sağanak oldu, siz görmüyorsunuz..

İşte benim Gümüşhane'min böyle adam gibi adamlara ihtiyacı var.

 

Dolmuyor kahraman kardeşim. Onlar gidince yürekte kırk mum yanarmış ve her yıl biri sönermiş. Anneciğimin yaktığı mumların, beşi söndü yüreğimdeki. Ömrüm vefa etmeyecek son muma, işte o son mum, hiç sönmezmiş. Babacığım gidince çocuktum. Hayal, meyal hatırlarım. Hayalimdeki kırıntıları ile canlandırmaya çalışırım, çook az başarılı olurum!

Babacığımda sönen mumları, evveli fark etmedim. Ehven geçti. Lakin anam gidince harlandı ki nasıl. Kırk yedi yıl olmuş, bir ömür. Kırkıncı mum yedi yıldır içimde de, en çok, Babalar Günü,bayramlar, özel günlerde beni Leyla eder.

 

Bize düşmediği kesin. Halime teyzemin ve babanızın ellerinden öpüyorum. Onlar bize ötelerden bakıyorlar hemşerim. Kabirleri pir nur olsun. Ben Gümüşhane sevdalısıyım. O kadar yer gezdim, lakin yok eşi. Ama şimdi yüreğim oradan geri gelmiyor. Kıymetlilerim orda yatıyorlar ve yalnızlar. Bu da beni hasat mevsimine döndürüyor. Sadece adını duyduğum, değerli cevher İsmail Hayal. Okuduklarımla da yüreğime koyduğum kahraman kardeşim. Gümüşhane'min emin ellerde olduğunu, bu gece daha bir kavradım. Ağlıyorum, üzgünüm, yaşlarım laf dinlemiyor, boğazımda bir yumru. Masamın üstü peçete dolu. Lakin gururluyum, mutluyum.

Bu gece yürek daha fazlasını kaldıramıyor. Alnınızdan öpüyorum. Rabbim İsmail Hayal'i bize bağışlasın, sağlıklı, mutlu, başarılı bir ömür diliyorum, sevdiklerinizle birlikte. Dua ile.


            SON CÜMLE: Değerli Ablacığım, güzel insan, dost. Asıl ben seni tanıdığıma ne kadar bahtiyar olduğumu anlatamam. Buna kelimeler kifayet etmez, edemez. Haketmediğim hak edemediğim bu güzel iltifatlarınızı yazan o güzel yüreğinizi öpüyorum. Saygılarımla efendim.