KART – POSTAL

Bayramda giyilmeyi bekleyen elbiseler gibidir belli gün yazıları yazmak. Yarından sonra yapılacak işler için bir yerlere çentik atmaya benzer. 

Büyük gün yazıları yazmak büyüklerin işi, ben daha küçüğüm.                                                                   

Siyanürün havadaki varlığını, acıbadem kokusuna benzeyen genzinizi yakan keskinlikten anlarsınız. Biz de bilmiyorduk, öğrendik.Acıbadem kokusu diyarlarımıza çökmeden çok önceleri o diyarda bir Zekiye Teyze yaşarmış. Ufak tefek, şen şakrak bir hanımmış. Bu şen şakrak Zekiye Hanım Teyze düğünlerde tef çalıp, türkü söylermiş; ama ne var ki tefe vururken türküyü unutur, türküyü söylerken tefe vuramaz; bu ikisini bir arada yapamazmış. Zekiye Teyze’den geriye hatırası kaldı. İki işi birden yapamayanlara, “Zekiye gibi tef çalarken türküyü unutup, türkü söylerken tefi bırakıyorsun” diyerek Zekiye Teyze’yi anmış olurlar.
“Ponponlu çorap”, “keseli tavşan” benzeri cicili bicili kartpostal görünümlü bir yeni yıl yazısından alıkoyan içinde bulunduğumuz keyifsiz süreci; yinelemeden yenilenemeyiz.Zekiye Teyze’yi yeniden anmayı yineliyoruz.
Güneş her gün yeniden doğup, yeni bir gün başlasa da aklımızın sardığı kadarıyla zorla mutluluk verilemeyeceği gibi zorla mutluluk dilenemez de. Dilense de yarım yamalak kalır.

Acıbadem kokusu karışmış eski ve yeni yılı zehir edenlere atfen kurgulanmış bu yazı da yine de söylemek lazım gerekirse; kendin hakkında düşünmeye çalış, yaşamın tınısı devam ederken sende kendi ezgini mırıldan.

Hayata değil; hayata doğru gül.

De yani; resmi makamda, resmi olmayan yoldan dedemizin resmi mezarlığını söktürtmeye kalkışan Koza Altın Madeni’ne; resmiyetsiz izin verenler; söküp getirtsenize Nazım’ın mezarını da Rusya’dan.

Sevim Dabağ

    [email protected]

    P.K. 171. Şişli/İstanbul