HASRET BİZ MEMLEKET

Bu yazımın farklı olmasını düşündüm ve memleketimize olan hasretimi ve memleketimizin de bizlere olan hasretini elimden geldiğince anlatmaya çalıştım. Bakalım beğenilecek mi? Her aklıma geldiğinde dalından kopmuş hazan yaprakları gibi kuruyorum. Estikçe karayeller oraya buraya savruluyorum. Savruldukça çarpıyor, çarpıldıkça sen geliyorsun aklıma içim acıyor. Senden ayrı her günüm bana asır gibi geliyor… Asırlar gibi gelen günler sonra yazarken seni, içim içime sığmıyor. Ey gönül tahtıma sultanlar gibi kurulmuş canım memleketim. Her sabah bilgisayarımı açtığımda seninle ilgili haberlere her gün bakıp; güzel olanları ile sevinir kötü olanlarla yerinirim. Yüreğim yıllar geçtikçe senin hasretinle daha hızlı çarpar oldu. Birazdan kanatlanıp; dağlarının, vadilerinin, yaylalarının ve ovalarının üzerinden rüzgârla yarış edercesine uçan bir kuş gibi hissediyorum kendimi. Sevginle çarpıyor yüreğim. Sana yazmak ve yazabilmek duygusu anlatılır gibi değil. Ben sensiz, sen bensiz geçiyor mu ki zaman? Seni terk edenlere açıyorsun o güzel kucağını. Sanki sadece yazların güzelmiş gibi… Kışlarının ne kadar güzel olduğunu bilmezler gibi… Belki yeni yetişen nesil bilmez bunu ama anlatmazlar mı büyükleri? Seni ifade edebilecek o kadar çok şey geçiyor ki içimden. Sorma… Ama dökemiyorum yazıya. Yetmiyor kelime dağarcığım… Aslında senin ozanın olmayı ne kadar isterdim bir bilsen. Seni söyleyenin dili güzel senin yâd edenin yüreği güzel… Ey en sevgili… Seni hatırlayan gönül ne güzel gönüldür. Seni söyleyen dil ne güzel dildir. Seni terennüm eden türkü ne güzel türküdür. Seni şiir yapan dizeler ne güzel dizelerdir. Seni tasvir eden resimler ne güzel resimlerdir. Nasıl güzel olmasın ki; mis kokulu dağların, yaylaların ve ovaların var senin. En Güzel Kokulusundan!.. Diller sana olan özlemlerini söylüyor, yürekler sana olan sevdayla çarpıyor, kalemler sana olan hatıralarını hasretle yazıyor. Gel!.. Diyorsun senden ayrılıp giden herkese. Senden gidenlerine özlemle, hasretle… Gelll… Gel diyorsun… Benden aldığınız kokunuzu bitirmeden gelin… Sevginizle gelin… Sevdanızla gelin… Gelin ki, daha özgür olsun yürekler. Süzülsün kuşlar gibi özgürce. Çiçeklerim, uç uç böceklerim, kuşlarım hasret sizlere… Gelin... Gelin ki, yavrularınız da tanısın. Gelin ki, çağlayan sularım daha bir çağlasın. Dolunaylı gecelerin şavkında dökülsün en içten nameler. Mis kokulu çiçeklerim neylesin cümbüşü, ağlasın; dökülsün sevinç gözyaşları ve ilelebet okunacak besteler yapılıp her yan çınlasın güftelerle. Yanıyor içim, yanıyor… Yanmaktan beter oldum, yıkıldı evlerim viraneye döndü içim yanıyor yokluğunuzun ateşiyle. Kurudu, çağlayanlar gibi akan gözyaşlarım, geceye döndü kara bahtım. Şafaklarına kırağı düşmüş aldanışları pişmanlıkla yıkamaya çalışan ihtiyar adamlar gibi olmadan alın evlatlarınızı torunlarınızı gelin ki, sıla sevdasızlığının acısıyla kor düşmüş yüreklerle mezar taşlarında tekrar tekrar okunsa da dualar… Söndürür mü ki içimizdeki kor ateşi… Dolunaylı ve bol yıldızlı gecelerimde bal tatlılığında uyumak ve tertemiz bir sabahın doğan güneşinin doğmasıyla size vuran şavk ile uyanmak için gelin… Ve güneşin dağlara vuran şavkını, o şavkın size olan yansımasını görmek ve size verdiği şevk-i hissetmek için gelin… Memleketinde doğup ama yaşayamadığım için kendimi bedbaht sayanlardanım. Ancak sana sonsuz muhabbet duyduğum için de kendimi bahtiyar addediyorum. Bülbülün güle aşkı gibi gönüllerin sana sevda nameleri mırıldandığı bir bahar sabahında yüksek dağlarının yamaçlarından esen ılık bir meltem gibi geleceğim sana…