ÇİÇEKLER AÇAR DA BİZ AÇAR MIYIZ GÖZLERİMİZİ ?

Bahar yalnızca doğaya ait bir mevsim değil. Ruhumuzun da mevsimleri var.

Hislerimizin de renkleri var. Gökyüzüne çamaşır mandallarıyla asılan renklerin en temiz elbiselerini giymiş halleriyle bir de gönüllerimize sirayeti var.  Kışın kanı soğutan ama aynı zamanda sürekli tenimize işleyen soğuğuyla dinçleşen vücudumuzu dağlara, kırlara salma vakti geldi. Öyle büyük nedenler aramadan, sadece sevdiğimiz ve doğanın narin kollarındayken huzurlu olduğumuz için baharın tadını çıkarma vakti…

            Doğanın yeniden bir doğuşa ihtiyacı olduğu kadar bizim de, insanın da yeniden doğuşa ihtiyacı var. Çünkü sürekli olarak hareket halindeyiz, bir şeylerin peşindeyiz. Sonunu dahi düşünmeden girdiğimiz yollardan umduğumuzu bulduğumuz da oluyor. Bulamadığımız da. İşte tam da o anda, bulamadığımızda yeniden bir doğuşa ihtiyacımız oluyor.

            Hayat herkese ikinci şansı vermiştir. Hala yaşanıyorsa eğer!..

Keşke’lere bulanmışken dilimiz, bahar yeniden aydınlatabilir ruhumuzu. Yeter ki biz açık olalım, iyi olan şeylere. Karanlığın tam ortasındayken aydınlığa..güneşe.

Çamura batmışken boğazımıza kadar, bir elin uzanmasından ümidi kesmeyelim. Çünkü hayat, bir ümide kulaç açmışken en güçlü anlarını yaşar. Korkunun yanında ümit yoksa, son kaçınılmaz olarak ölümdür. Ya ecel, ya da ecele değin her gün ölüm.

Ha, yine de olmaz diyorsanız da, -neden sadece tek bir mevsimden oluşmuyor hayat- bunun üzerine düşünmek bir kapı aralayabilir sanırım.

            Eskiden kurtlarımızı dökerdik, şimdi ise iyiliklerimizi döküyoruz. Hatta o güzelim iyiliklerimizi öyle bir saçıyoruz ki etrafa. Etrafı dağıtarak-darmadağın ederek. Şimdi yeniden doğmanın, toparlanmanın ve toplamanın zamanı. Önce kendimizi toplamalı sonra da etrafımızdakileri. Sevdiklerimizi. Ya da bir yabancıyı.

Yabancıyı çünkü nedensiz sevemiyorsak sevmeyi beceremiyoruz demektir.

Sanırım toparlanmaya buradan başlamak gerek…