BU GENÇLİK NEDEN ÇIĞIRIYOR

         Türkiye’de her seçim sanki yapılacak son seçimmiş gibi heyecanla ve kaybediyoruz hissiyle geçiriliyor. Sanki elinde bulunan her şeyi, her an birileri alacakmış gibi bir duyguya ve düşünceye kapılıyor halk.Haksız da değil kimse.
Öyle zor dönemler öyle acılar atlatmış ki bu memleketin insanı, öylesine yıpranmış ve yorgun düşmüş ki... Biz gençler bu zor dönemleri ancak dinleyerek veya okuyarak anlayabiliyoruz. Yaşanan acıların, kaybedişlerin kıyısından köşesinden bir parça dokunabiliyoruz en fazla. O yüzden olmalı tüm bu rahatlığımız ve hayatı kolay kazanılmış bir oyun gibi görmemiz.

         Kolay kazanılan kolay kaybedilir. Zor kazanılan artık bir değer ifade ettiğinden ondan vazgeçilmesi de değeri nispetinde zordur. Zor ve geç kazanılanın varlığını daim eyleme çabası ise ancak bu dertten nasiplenenlerin uğraşı haline gelmiştir.

Gençliğin tecrübe etmediği, sillesini yemediği davaları olmadığında o davanın, meselenin ancak çığırtkanlığı yapılabilir. Öyle de oluyor.

Güzel sözler, barışçıl, insana haydi kalk gidiyoruz edasıyla söylenen sloganlar ve en önemlisi bir derdi varmış gibi attığı naralar… Bunların bir anlam ifade etmesi için bu sözler uğruna katlanılan bir cefanın da olması gerekir. Yakıp yıkmaktan bahsetmiyorum. Yapıcılıktan, kendinden vermekten, fedakârlıktan; kuru sözlerden değil asıl sevgi ve dava şuurundan bahsediyorum.

Şimdi biz gençler olarak bu dava şuurundan mahrum kaldıysak, en asli dertlerimizden biri memleketimiz ve saygı duyduğumuz değerler değilse, bunun sorumlusu da sadece biz gençler değil, aynı zamanda gençliği eğiten, yöneten, yetiştiren herkes de buna dahildir.

Bu sorumluluğun sadece geçim kaygısından ibaret hala gelmesi ise acınası bir durumdur.

Sürekli zihnimi meşgul eden bir söz bu sorunu temsile yeter sanırım:

“İnsan anlamadığı şeyi anlatamaz.”

Öncelikle fedakârlığı, kendinden vermeyi, dava ve mesele şuurunda olmayı bize anlatacak-gösterecek olanlar bu değerleri anlamadığı ve yaşamadığı sürece bize nasıl anlatabilirler?