BOŞ BARDAK

BOŞ BARDAK

Kapı açık, boşluk her yer. Ne bir tıkırtı,  ne bir soluk. Beyaz boya ile kaplı olan duvarlar bile karaydı artık.

Kap kara her yer. Dışarıdan yükselen müzik sesi ise, boğuk boğuk çıkıyor. Boşluktaydı adeta,  yaşadığını bile hissetmekte zorluk çekiyor, yok oluyordu dünya.

Oysaki sadece kapısı açık olan bir sınıftaydı. Sıralar eskiyi andırır cinste, tahta ise ağaçtandı. Yazmakta dahi zorluk çekiyordu. Karanlığa hapsedilmiş birçok duygu biriktiriyor, aydınlığa ise çıkarmaya çekiniyordu.

Nefesi kesildi, vücudunu saran sıcaklık, onu endişeye sürüklemeye yeterliydi. Büyüyen gözleri, titreyen elleri karamsarlığı ile birleşerek sonu olmayan bir uçuruma sürüklemeye yelteniyordu. Hayata dair hiçbir gayesi, sevinci, umudu dahi yok. Bitik bir halde, sakinleşmeye çalıştı birkaç dakika. Dondu kaldı adeta, sınıfa gelen hocayı bile fark edemez halde.

 Ahmet hoca, şaşkın bakışları altında bir saat onu izledi. Hiç dokunmadan, göz kırpmadan, ne yapmaya çalıştığını anlamak için bir hayli gayret gösterdi. Hava kararmak üzere, koca bir üç saat geçti. Ne hoca ona dokundu, ne de o tepki vermek için çaba gösterdi. Ahmet hoca, biraz daha bekledikten sonra ümidi kesmişti artık.

Sandalyesini çekti, çantasını eline alarak yavaş birazda uyuşuk adımlarla ilerledi. Kapı kenarındaydı artık. Tam kapıdan dışarı ayağını attığı anda, çocuk başını çevirdi, saatine baktı ve kısık bir ses tonuyla ‘Hocam’ diye seslendi. Umutsuz halde yola düşen hoca ise birden hareketlenerek, başını çevirdi hızlı adımlarla yanına yanaştı. Yüzüne baktı birkaç dakika. Ağzından çıkacak ilk kelimeyi bekliyordu, sabırsızlıkla. Ağzından çıkan ilk kelimeler şunlar oldu;

 Gözleri dolu bir şekilde yaşarken yok olmak, boş bardağı dahi dolduramamak arasında gidip geliyorum, dedi çocuk. Ahmet hoca, şöyle bir düşündükten sonra umut denen şeyin bu denli yok olması, bir bardağı dahi dolduracak kadar olmayışına üzülüyordu. Ve elimden gelen bir şeyin olmadığını fark ettiği anda ise uzun yolculuğa çıkması gerektiğini anladım.