BİR AVUÇ TOPRAK

Bugün 1 Eylül dünya barış günü. Yıllardır dünya barış günü kutlanmasına rağmen dünyadaki huzursuzluk, terör ve savaşlar artan bir ivme ile devam etmiştir ve de etmektedir. O zaman insanın aklına “acaba böyle bir gün kutlaması bir yutturmaca mıdır? sorusu geliyor. İnsanı bu kuşkuya iten neden şöyle yuvarlak küreye baktığımızda dünyadaki tüm olumsuzlukların başta ABD olmak üzere batılı gelişmiş ülkelerin dışında olduğu görülmektedir. Bu sorunların çözüm ve önerilerinin de yine kendileri tarafından yuvarlak masa etrafında yapılan toplantılarla gündeme getirildiği ve kendi istekleri doğrultusunda çözdüklerini görüyoruz.


“Bir problemin nedenini anlamak için sonucuna bakmak gerekir.” Bu veciz söz tam da günümüz uluslar arası kirli siyaset ve diplomasisini gayet net bir biçimde açıklamaktadır. Yani kısacası yapay olarak ortaya çıkarılan problemler çözüldükten sonra hangi ülke ya da kimlerin çıkarları neler olmuştur? Bu soru rasyonel biçimde yanıtlandığında nedenler zaten kendiliğinden ben buradayım demektedir.


Yıllardan beri açlığın pençesindeki Afrika, son dönemlerde Kuzey Afrika, Orta Doğu, Afganistan, Pakistan, Balkanlar ve Türkiye hep irili ufaklı savaşlar, iç çatışmalar dış müdahaleler ile tüm maddi ve manevi değerlerini bu uğurda harcamışlar, harcamaya da devam etmektedirler. Düne kadar Afrika batı için bakir doğal kaynakların kıtasıydı daha sonra da adı kara kıta olarak değiştirildi. Bu karalıktan fakirlik, açlık, yoksulluk, kendi kendini yönetememe vb. anlamları çıkarabilirisiniz. Açlık bittiğinde ise önceleri kabile savaşları olarak fitiller ateşlendi kasalarını dolarlarla doldurduktan sonra da şimdi de işi daha da resmileştirerek NATO saldırıları ile sürdürmektedirler.


Kuzey Afrika şeridindeki ülkelerin yöneticilerine baktığımızda bunların hepsi zamanında ABD desteği ile yönetimlere gelmiş ve bu güne kadar da bir dediğini iki etmemişlerdir. Ancak bugün bu insanların miyatları dolduğu için hepsine birer diktatör kıyafeti giydirilmiş ve hepsi dış desteklerle birer birer devrilmişlerdir. Yerlerine gelen yönetimlere baktığınızda sanki yeni diktatörler yaratılıyormuş gibi geliyor.


Çok uzaklara gitmeye gerek yok Saddam örneği daha dün gibi hepimizin belleklerinde. 1990 yılında Kuveyt’ i işgal ettiren ABD, Saddam Hüseyin’ i Kuveyt’ten çıkarmak için Suudi Arabistan ve Kuveyt’i 53 ve 54 cü eyaleti haline getirdi. Daha sonra da Irak’ ta benzer senaryoyu uygulamak için nükleer silahları bahane etti. Birleşmiş Milletlere bile düzmece raporlar hazırlattı. Saddam devrildi, Irak baştan aşağı ABD’ nin 55 ci eyaleti olarak revize edildi. Ancak tek bir nükleer silah bile bulunamadı. Peki sonuç? Bu sorunun yanıtı için Irak’ taki ABD ve batılı firmaların cirolarına bakmak yeterlidir. Bana göre işin en acı tarafı da ülkelerini iyi ya da kötü yıllarca yöneten insanları elleri kolları bağlı olarak demir kafesler içinde yargılanıp, sözde kurdukları ve anayasalarını kendilerinin hazırladığı sistem kararlarına göre ve yine kendi ülkesinin insanları tarafından idam ettirilmesidir. Aslında batı bu yaptığı bu uygulamalarla işbaşına getirdiği yönetimlere de ince bir uyarı vermektedir “Çizdiğimiz rotadan çıkmayın, çıktığınızda tüm güç ve halkınız bile yanınızda, arkanızda nerenizde olursa olsun sonunuz diğerleri gibi olur. Kaddafi’ nin deve ve çadırları ile İtalya ve Fransa’ da ağırlandığı seramoniler hala hepimizin belleklerinde. Peki, Libya’ ya ilk saldıran ülke hangisiydi?


Ben her 1 Eylül geldiğinde bu amaçla yapılan kutlama, konferans vb. aktivitelerin hiç birine inanmıyorum. Eğer gerçek barış istiyorsak doğaya bakalım yeter. Ormanlarda yan yana birlerce ağaç görürsünüz, hiç birinin dalı ya da yaprağı bir diğerinin sınırını ihlal etmemiştir. Bu evrende dünyaya gelen her canlıyı besleyecek ve onları mutlu edebilecek miktarda kaynak vardır. Ancak biz insanların diğer canlılardan tek farkımız kanaatkar değiliz, aç gözlüyüz. Önce elimizdeki mevcut nimetlerimize şükretmeyi bilmemiz gerekir. Yoksa kimsenin gözü mal ile doymaz. O doymayan gözleri ancak bir avuç toprak doyurur.